Aspaldiko:
Lehen aldia da hona iritsi nintzen uneaz geroztik, luma hartu eta zerbai tidazten dudana. Zer dio haizeak gaurkoan handik?Hemen, isiltasun lotsati honek ez du aurrera egitea errazten. Nigandik metro batzuetara negar zotin batzuk soilik entzun ditzaket, eta egia esan, nahikoa eta gehiegi dut horrekin lau horma zurbil hauen artean biziraun ahal izateko. Guztia hiltzen du honek, norberarena zen oro, pentsamenduak eta, are gehiago, sentitzen zenuen edozer, arima ezerezean utzi arte. Inoiz gertatu zaidan hoberena dela pentatzera ee iritsi naiz, merezi dudan bakarra dela. Arima pizkanaka bere burua salduz doanaren seinale. Hala ere, aspaldian ahaztuak ditut, iraganera bidaiatu era irribarrez, esna amesten nuen une haiek. Urteak daramatzat begiak ireki, eta kolorerik bereizten ez dudala.
Gaur ordea, egunsenitko lehen argi printza ez da atzokoa izan, ezta herenegungoa ere, ez da aspaldiko egunsenti grisen antzekoa izan. Bere errainua burdinen arteko zirrikituetatik sartzerekin batera, betazalak emeki altxa eta zure irudia etorri zait gogora. Ahantzirik nuen horrek barnean sortzen zidana, zapore gazi-gozo hori: baina ez dut saiakerarik izan buruan nuena segundu bakar batez ezabatzeko, gustoko dut antza. Maindireen ukituaz banandu ezinik, ohearen bestaldera mugitu dut gorputza, norbaiten arnasa azalean somatzeko itxaropenez, norbaitena edo, zurea sentitzeko itxaropenez. Ezerezaren hutsaltasun hori besterik ez dut aditu ordea, eta bapatean, nituen pentsamendu bakanak hustu, eta iraganera bidaiatu nahi izan dut, segundu batzuetan behintzat, une eztiren bat bizitzeko.
Une gozoak hamaika izan zirela gogoratu dut bai, baina horrekin batera, badakit egun bat gehiago daramadala zure alboan nintzen hura ez naizelarik. Korapiloak imen dira bizitzaren gako bakarra, eta egia esan, ene bizitza korapilo batetik askatu eta beste batera lotze aizan da orain arte. Askatu nahia eta ezina da ordea bizitzaren borrola. Arima baten oihuak, marruak...amaigabeak lirateke korapilorik ez balego. Baina, nola ulertu bizitza lotsarik gabe, beldurrik gabe, korapilorik gabe? Ene barneko oihuak itzal hutsalek entzun beharko dituzte; zure belarrira xuxurlatuko nituzkeen hitz goxoak berriz, airean galduko dira urruntasun honetan, doinu gozoren baten notekin nahastuz, eta are politago bilakatu, ezinezkoa badirudi ere. Ezinezkoa, jasangaitza gertatuko zaio arimari, eta baita bihotzari ere, zure alboan ez nagoelarik egun bat gehiago bizitzea. Une guzti hauen ondoren aspaldian bizitzakoerrutina goxo hura erraza dela pentsatuko du zenbaitek, beste maitasun istorio galdu bat. Baina beti pentsatu izan dut maiteminak sufrimendua sortzearekin batera, berau gustoko duela, maite duela, hazi egiten dela saminaren baitan, ene azalea bederen. Amodioa deitu izan zaio, eta horrexek ematen dit, ask eizango naizen egun agertuago sentitzeko kemena, malkoak xukatuko dizkizudala pentsatzeak, zure gorputza laztanduko dudala pentsatzeak. Desioa piztu dit horrek, eta ez dut denbora gehiegirik behar izan begiak itxi eta pasiozko une bat buruan irudikatzeko, elkarri guztia ematen genion unehorietako bat imajinatzeko.
Taupadak gero eta arinago, lasterka txikian. lepoan kilimak sentitu ditut, zure ezpainak dira, ahasztezina haien ukitua. Ahaztezinak hañaber zure eskuak ene gorputzean, eta nireak zurean, pixka bat lotsatiago. Plazerrezko mila eta bat unerekin amestu dut dagoeneko, bakoitza gertuago sentitu nahian, ohituragatik edo, bai baitakit urruntzen ari direla, nire suaren garra ez dela zuganaino iristen. Horregatik hartu zut gaurkoan lehen aldiz luma, ene hitzak zuganainio iritsiko direlakoan. Iritsiko ote dira, ez baitut iraganera itzultzea beste poztasunik.
Laster arte maitea, bihotzez.
