Notak, beti norbaiten menpeko, hurrengo notak esango duenaren zain, eta aurrekoaren itauna erantzun nahian, doinu baten baitan, kantu baten baitan.
Doinu baten aurrean hunkitzen den oro bihurtzen da noten menpeko ordea. Menpeko, begiak umeldu dizkion abesti hori mila eta bat aldiz entzungo duelako, jarraian, barnean duen korapilo hori askatuko zaionaren itxaropenez. Mila eta bat aldiz entzun, doinuaz maitemindu arte, malkoek hunkiduraren muga zeharkatu eta oinazea bustitzen duten arte; denbora luzez arimari sentitzea debekatu dion hura erraietan somatu arte. Gorroto izan nahiko lukeen hura, oriandik ere maite duela pentsatu arte, haren hutsuneak nortasuna ezabatzen dion uneetan.
Oraindik ere maite du, edo gertuago sentitu nahiko luke, gaur bederen, gaur bai, egunak desberdin argitu duelako agian, edo euri tanta bakan batzuek guztiari gris ukitu hori eman diotelako beharbada, edo besterik gabe, notek askatu ez duten korapiloa aireratu nahi duelako, berritan ere noten segida bera entzun, eta arimak korapilaturik dirauela konturatuko den arren.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada