Damua edo ezina, ez dakit zer den. Nire munduaren zatirik biziena zen hura aldegiten utzi eta, batzuetan nire saiakera guztiek hori ahaztu nahi dute, ezabatu, desagertarazi, ezerezean utzi. Gaurkoan ordea, ez dut besterik buruan, aspaldian sentituriko saminik handienak esnatu nau gaurkoan, eta guztia zertarako?

Nork daki guzti honek bide bat izango ote duen, edo besterik gabe, gezurrezko bidexka bat den, non garuna eta gorputza eskeintzen ditugun, gure arimaren zati bat bertan galtzeko, bizitzaren korapilo horietako batera iristeko. Hala ere, badakit guztiaren abiapuntu bakarra ni naizela, ni eta nire barrena, nire ideiak, sentitzen dudan oro, biziki maite dudan hori aldegiten uzteko; edo bera da, txotxongilo baten arietatik tiraka ari bailitzan, ene hitz oro mugitzen duena, kuttunkeriaz, emeki, azken finean, maitasunez.

... denborak emanen dit erantzuna, baina bitarte horretan, ilargiari galdetu beharko entzun nahi dudan hori...