Bizitza. Kantu baten parekoa zenbaitetan, edo zenbait kantu bizitzaren parekoak. Larrosa batenoratzea bera ere izan liteke bzitzaren isla, baina mila eta bat kantu entzunagatik, mila eta bat larrosen usaina somatuagaik, inoizko itxaropen bihurtu da bizitza baten zentzua ulertzea.
Sarritan ilargiaren pareko dizdiraz esnatzen zaizkigu begiak, bizizta deritzon istorio honetan, une gozo horiek amaiezin bilakatuko direnaren desioz. Bizitzak berak irakatsi ohi digu ordea, bere benetako izaera, eta kantu hark zioen moduan "barearen ostean dator ekaitza, udaberri berririk ez guretzat". Larrosaren arantzekin topo egiten dugula alegia. Eta behin arantzen ziztadek guztia orbaindu digutenean, bai arima, baita gorputza ere, halako erakarpen bat sentitu ohi dugu oinaze honekiko, iraganera behin eta berriro bidaiatuz, oroitzapenekin maiteminduz. Kantu hark ordea horrela jarraitzen zuen: "denborak aurrera etengabean, ta orain ezin eutsi izan ginena". Eta ezintasun horretan, denborari eskutik heldu, eta etengabe aurrera egitea hoberena, oroitzapenak ezerezaren pareko bilakatuz, larrosaren arantzak banaka, emeki-emeki, erraietatik askatuz. Izan ginen hura ezingo dugu eutsi agian; garen hau ere ez, denbora lasterka bizi ohi baita. Eta jaio ginen uneaz geroztik denboraren aurka zerbait egiten saiatu arren, erlojuen orratzek etengabe dihardute lanean, segundu bakar bat ere ahaztu gabe, biharrak zer ekarriko digun erakutsiz.
... arantzak ahaztu eta kantu berri bat sortu beharko, etorkizuna notekin marrazteko ...
